Ik ben 63 jaar geleden geboren en ik vond van mijzelf dat ik best wel met de tijd meega. Ik heb nadrukkelijk ‘vond’ in de vorige zin gezet, want de laatste tijd beginnen daar toch wat andere geluiden naast te klinken. Dat komt vooral door onze kinderen en kleinkinderen. Hun leefwereld is anders dan die van onze generatie. Begrijpelijk. Andere tijd, andere gebruiken. Dat manifesteert zich op vele manieren: tijdsbesteding, sociale contacten, gebruik van media en prioriteitstelling, om er maar enkele te noemen. Bij elke manier kunnen verschillende keuzes gemaakt worden. Afhankelijk van de keuzes die je maakt, kan dat dus een totaal ander leefpatroon opleveren. En dat doet het.
Ik vind dat wel een verrijking. Iets wat bijvoorbeeld door mijn generatie nog als een punt van gewicht wordt aangeduid, wordt door een of twee generaties verder totaal niet meer als enig punt van gewicht gezien. Dat kan positief of negatief zijn, maar ik zie meer positieve kanten. Natuurlijk gaat er ook het nodige verloren, althans zo zie ik dat. Dan denk ik vooral aan de sociale cohesie in families en buurten.
Het doet beseffen dat daarmee dus ook de samenleving verandert, de wereld verandert.
Bij de generatie van onze kinderen kwam ik natuurlijk al wat veranderingen tegen. Maar bij de generatie van onze kleinkinderen zijn die nog veel uitgesprokener en dan begint het mij echt op te vallen. Het doet beseffen dat daarmee dus ook de samenleving verandert, de wereld verandert. Steeds komt er een klein stukje nieuws voor iets ouds in de plaats. Een verandering van nagenoeg niets, maar doordat dit op vele plaatsen en vele momenten gebeurt krijg je toch een behoorlijke verschuiving. Net als wanneer in een dorp van 600 huizen er elke twee maanden een huis afgebroken en opnieuw opgebouwd wordt. Een gebeurtenis die op zich weinig voorstelt, maar er wel voor zorgt dat er over 100 jaren een compleet nieuw dorp staat.
Het zijn deze veranderingen die mensen bang kunnen maken. Dat wat hen vertrouwd was, kalft af, verdwijnt. Dit kan soms letterlijk een gevoel geven van ontworteld raken, ontaard zijn. Opmerkingen zoals ‘je moet met de tijd meegaan’ schieten hun doel voorbij en brengen de ander steeds verder op een zijspoor. Door alle snelle ontwikkelingen van deze tijd zie ik wel dat steeds meer mensen moeite krijgen om bij te blijven. Zorgelijk. De scheidingen die we steeds meer in onze samenleving zien, bijvoorbeeld tussen arm en rijk, spelen ook nadrukkelijk op dit terrein. De ene groep weet niet meer hoe de andere groep functioneert.
Het lijkt een probleem van oud tegenover jong. In hoofdzaak is dat zo, maar er zijn vele ouderen die gemakkelijk met alle ontwikkelingen meekunnen en evenzovele jongeren die dat niet lukt. Bij alle reality-programma’s duikt dit probleem in meer of minder mate op, want het uit zich vaak in schulden, eenzaamheid en extremisme. En daar treffen alle generaties zich toch wel weer. Als kijker van die reality-programma’s dan. Want jezelf verlekkeren aan het lief en leed dat een ander overkomt is iets wat blijkbaar nog niet verandert. Jong en oud gaan daar nog wel voor zitten. Of je het nu volgt via de tv of de mobiel, dat maakt dan niet uit.